Świerzb norweski
Wikipedia
Świerzb Norweski jest najcięższą znaną odmianą choroby. Jego nazwa pochodzi od kraju, w którym po raz pierwszy został opisany.
Diagnoza zwykle nie stanowi większego problemu dla lekarza dermatologa, mimo to konieczne jest jej potwierdzenie przy pomocy badania mikroskopowego, które pozwoli na stwierdzenie obecności roztoczy świerzbu.
Objawy świerzbu norweskiego
Wśród charakterystycznych dla tej odmiany świerzbu objawów wymienić należy przede wszystkim:
- Świąd skóry, o tak silnym natężeniu, że chory nie jest w stanie powstrzymać się od drapania,
- Suche i jednocześnie swędzące strupy na całej powierzchni ciała,
- Silne łuszczenie się skóry.
Epidemiologia świerzbu norweskiego
Świerzb norweski stwierdza się najczęściej u:
- Osób o znacznie obniżonej odporności organizmu,
- Osób cierpiących na choroby psychiczne,
- Osób przebywających w zakładach karnych – mniejsza możliwość utrzymania pełnej higieny osobistej,
- Osób przebywających w zakładach zamkniętych – mniejsza możliwość utrzymania pełnej higieny osobistej.
Jak wygląda leczenie tej dolegliwości?
Świerzbem wyjątkowo łatwo się zarazić, tak więc jeśli u kogoś stwierdzane jest występowanie zachorowania na świerzb norweski konieczne jest wdrożenie izolacji w leczeniu. Chory umieszczony zostaje w izolatce na czas 2-3 dni. Przez ten okres leczenie opiera się na wcieranych w całe ciało keratolitykach, których zadaniem jest zatrzymanie rozwoju choroby oraz minimalizacja łuszczenia się skóry.
Od pacjenta wymaga się pełnego przestrzegania zasad higieny osobistej – konieczne są częste kąpiele oraz wymiana bielizny osobistej. Pierwsze dni leczenia przynoszą pierwsze odczucie ulgi w trapiących dolegliwościach. W tym czasie chory może również stosować przeciwświerzbowy żel antyhistaminowy – smarujemy nim całe ciało, włączywszy nawet skórę głowy.
Po upływie pierwszych dni w izolacji lekarze zalecają zastosowanie jednego z najsilniejszych leków przeciwpasożytniczych – Ivermectinu, który wykorzystuje się również u świń, owiec oraz bydła. Jednak stosuje się go także u ludzi. Pacjent powinien jednak przed zastosowaniem leku dokładnie zapoznać się z jego opisem i wyszczególnieniem możliwych skutków ubocznych, gdyż jest ich dość dużo. Jednak podanie leku w znacznym stopniu chroni przed niechcianymi nawrotami choroby.