Łysienie androgenowe: objawy, przyczyny i leczenie

Łysienie androgenowe jest najczęściej diagnozowanym rodzajem wypadania włosów. Dane wskazują, że aż 95% wszystkich przypadków utraty owłosienia z jakimi zgłaszamy się do lekarza to łysienie androgenowe. Najczęstszą przyczyną takiego stanu rzeczy są czynniki genetyczne.

Choroba w przeważającej ilości przypadków stwierdzana jest u panów dlatego często określa się ją mianem łysienia typu męskiego.

Może wystąpić również u kobiet

Diagnozowane są również przypadki łysienia androgenowego u pań. Większość z nich łączy się wówczas z hirsutyzmem czyli występowaniem na ciele kobiety nadmiernego owłosienia męskiego. Pojawia się ona na klatce piersiowej, brzuchu, plecach, twarzy czy w okolicy sromu. Jeśli u pani stwierdza się hirsutyzm oraz łysienie androgenowe może to świadczyć o występowaniu w jej organizmie zaburzeń natury hormonalnej jak : zespół nadnerczowo- płciowy, zespół wielotorbielowatych jajników, guza na jajnikach lub nadnerczach, zespół Cushinga.

Jak przebiega schorzenie?

Początki choroby najczęściej stwierdzane są już u chłopców nastoletnich. Wyraźnie widoczna staje się cofnięcie linii włosów w obrębie czoła oraz skroni. W kolejnych etapach włosy zaczynają wypadać na całej powierzchni skóry głowy, co prowadzi do całkowitego wyłysienia.

U mężczyzn najczęściej wyłysienie obejmuje środkową cześć głowy i w konsekwencji pozostaje jedynie pas włosów po bokach głowy oraz na potylicy. W przebiegu łysienia androgenowego u kobiet włosy zwykle stają się cieńsze i przerzedzone na całej powierzchni i nie dochodzi do cofania się linii włosów – łysienie typu kobiecego.

Przyczyny

• Nadwrażliwość organizmu na dihydrotestosteron (DHT) – związek ten stanowi pochodną męskiego hormonu testosteronu.
• Nazbyt wysokie napięcie mięśni na skórze głowy.
• Czynniki genetyczne.
• Czynniki środowiskowe.
• Wydłużenie telogenowej fazy wzrostu włosa.
• Działanie hormonów – androgenów.
• Trudne warunki życia.
• Wysoki poziom testosteronu – np. podczas ćwiczeń – kulturyści podnoszący duże ciężary.
• Narażenie na sytuacje silnie stresowe.
• Przyjmowanie niektórych leków, np. hormonalne leki antykoncepcyjne.
• Czynniki zawodowe.
• Lakiery do włosów.
• Detergenty znajdujące się w szamponach do włosów.

Objawy łysienia androgenowego

Moment rozwoju początków choroby warunkuje płeć:

• U kobiet pierwsze objawy widoczne są najczęściej po 30 roku życia.
• U mężczyzn pierwsze objawy zauważalne są pomiędzy 20 a 30 rokiem życia.

Istnieją dwie odmiany łysienia androgenowego:

• Łysienie typu męskiego – poszerzenie kątów skroniowych, cofnięcie linii włosów, a w późniejszym okresie przerzedzanie pozostałych włosów na głowie prowadzące do całkowitego wyłysienia bądź wyłysienia w centralnej części głowy i pozostanie pasa włosów po bocznych stronach głowy oraz w okolicy potylicznej. Ten rodzaj łysienia najczęściej rozwija się u panów, może jednak również wystąpić u kobiet.
• Łysienie typu kobiecego – polega na stopniowym przerzedzaniu się włosów na całej powierzchni głowy, z czasem wyglądają jakby było ich bardzo mało, są bardzo cienkie. Ten rodzaj łysienia dotyka najczęściej panie zdarza się jednak, że bywa diagnozowany u mężczyzn.

Inne objawy łysienia androgenowego

• Panie jako jeden z pierwszych symptomów zaobserwują poszerzony przedziałek, który dzieli włosy na głowie w czasie czesania.
• Poszerzenie kątów skroniowych czyli typowy objaw łysienia androgenowego męskiego widoczny jest u około 30 % pan cierpiących na to schorzenie, jednak występuje dopiero w okresie pomenopauzalnym.

Leczenie i leki

W przypadku łysienia androgenowego bardzo często nie podejmuje się żadnych terapii leczniczych. Wynika to z faktu, że schorzenie to pojawia się w przeważającej większości u panów, którzy uznają je za naturalną kolej rzeczy i akceptują. Jeśli jednak pacjent zgłasza się do specjalisty z problemem utraty włosów, która po diagnozie okazuje się łysieniem typu androgenowego ma możliwość skorzystania z szeregu różnych możliwości leczniczych. Jeśli chcemy „zatrzymać włosy na głowie” najlepiej zgłosić się do specjalisty już przy pierwszych objawach, gdyż istnieje wówczas możliwość zahamowania nadmiernej utraty włosów, a nawet pobudzenia miejsc, w których nastąpiło wyłysienie i wzrost nowych włosów.

• Minoksidil – lek, który początkowo był stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i przypadkowo odkryto jego oddziaływanie na łysienie. Stosuje się go miejscowo w lokalizacjach utraty włosów. Poprawia krążenie i poszerza naczynia krwionośne, dzięki czemu hamuje postęp schorzenia jakim jest łysienie anangenowe i powoduje częściowy odrost utraconych włosów. Jego minusem jest fakt, że działanie widoczne jest jedynie w czasie stosowania terapii. Po odstawieniu leku włosy znów wypadają a wyłysienie postępuje.
• Estrogeny ora octan cyproteronu – stosuje się u kobiet, u których stwierdzony został zbyt wysoki poziom androgenów.
• Finasteryd – stosuje się u mężczyzn jednak wyklucza się go z terapii u pań ponieważ może niekorzystnie oddziaływać na rozwój u płodu męskich narządów płciowych.
• Przeszczep włosów – stosuje się w sytuacji gdy doszło do zniszczenia mieszków włosowych, a nieinwazyjne metody lecznicze nie przynoszą zadowalających efektów.
• Stosowanie preparatów kosmetycznych zapobiegających nadmiernej utracie włosów.
• Terapia wykorzystująca działanie pola magnetycznego.
• Laseroterapia.
• Suplementacja składnikami odżywczymi.